Buitenlandse spijkerpoep en achterhoekse knödels

Marieke en ik hebben knödels gegeten! Jaja, echte Oostenrijkse knödels. En ik vond ze erg lekker. Heb meteen mijn achterhoekse bezoek (Wendy, paps, mams, Willie en Brigitte) weten te overtuigen van de magie van knödels. Uiteindelijk heeft alleen Wendy deze Oostenrijkse lekkernij geproefd, maargoed. Één Semmelknödelgörstl voor Wen! (en ja, zo heette die echt).
Maar voor ik verder uitwijd over dit leuke bezoek; eerst koninginnedag!

Want ik ben natuurlijk heel erg benieuwd hoe koninginnedag in Nederland was! Iedereen lekker gefeest in de tent, in Schiller, Leuven, Nijmegen, Groningen en in Eindhoven? ;)
Het weer was, heb ik gehoord, al net zo lekker als hier in Wenen. Regen, regen, regen. En dan is het nog wel begin mei. Het is me toch wat.
Tsja, in Wenen hadden we Stadsfeest op 29 april. De hele binnenstad was omgetoverd tot één groot eet, drink en vermaakfestijn inclusief kubussen, doeken, stellages, straatartiesten en toeter en trommel bandjes. Zij het niet dat alles letterlijk in het water is gelopen.

Toen we op weg gingen had ik natuurlijk mijn fototoestel al in mijn handen om turncreaterinspiratie op te doen. Het enige wat, aldaar aangekomen, vervolgens doorging waren de doeken. Een vrouw met rood jurkje hing een paar meter boven de grond in de regen in zeiknatte doeken. Ik vond het knap! Verder hebben we nog wat geschminkte feeën en een man op een 3 meter hoog éénwielfietsje gezien, die daar vervolgens met vuurkegels op ging jongleren. (Hoe doet ie het...) Een Vegetarische Döner Pita verder (nee, stel je je er niks van voor: ik dacht ook ‘jammie nu krijg ik een Döner met vegetarisch vlees. Maar nee hoor, ze gooiden er gewoon een paar blaadjes sla, tomaat en geitenkaas in...) waren Marieke en ik zo verkleumd dat we als twee ijsklompjes snel naar huis gingen voor een warme kop thee in relaxkleren.

’s Avonds kon het Hollands feest niet uitblijven. Als échte Nederlanders (haha) moesten we natuurlijk koninginnedag vieren. We hebben alle Erasmus studenten uitgenodigd om hun, bij Christel thuis, eens lekker in Hollandse sferen te laten wanen. Nou het is gelukt hoor, dankzij de Nederlandse muziek, kaas met ananas, dropjes, speculaas en stroopwafels. Marieke had vanuit Nederland schmink meegenomen, met als gevolg dat na een paar uur de helft met Nederlandse vlag en het woord ‘Holland’ op hun voorhoofd rondliepen. Jaja, geef ons schmink en wij leven ons wel uit hoor. Toen rond 12 uur de bel ging, gingen we vol feestmoed de deur open doen. In plaats van dat er nieuw bezoek kwam, was het de politie. Zij zagen vervolgens allemaal rood/wit/blauw/oranje geschminkte gezichten (en armen..) en keken ons echt een beetje raar aan. De muziek moest van de buurman uit. Ik heb ze nog uitgelegd dat het heel noodzakelijk was dat de muziek aan moest blijven, omdat het ‘Königinnentag’ :) was. ‘Jaja, dat zal best wel’, was hun reactie. Maar eigenlijk vonden ze het wel grappig en ‘als we de ramen maar goed sloten’ dan mochten we de muziek wel aan laten staan. Gelukkig maar, want er moest nog gespijkerpoept worden. Wat voor beeld deze Erasmusstudenten nu van Nederland hebben, weet ik ook niet, maar er werd ‘volop’ meegedaan door de Amerikanen, Duitsers, Finnen en Belgen.

Naast al dit gefeest zijn we naar de opera geweest. Twee keer zelfs. De ene keer om ‘Le nozze di Figaro’ te zien, en de ander keer hebben we het ballet ‘Zwanenmeer’ bewondert. Verder hebben we een bezoek aan het Kunsthaus gebracht. Marieke schrijft haar bachelorwerkstuk over Hundertwasser en dit bezoek moest dan ook eventjes gebeuren. Ik kan me wel indenken in de gedachtes en ideeën van deze meneer Hundertwasser. Hij vindt rechte lijnen maar niks, mensen zouden huizen in ronde vormen en lijnen moeten bouwen. Natuurlijk met veel bomen erop/erin en bobbelige vloeren. Resultaat: een sprookjesachtig huis, met mooie vloeren en kleurrijke muren. Mooi toch?

En toen was het woensdag. Woensdag 3 mei. De dag waarop wij bezoek kregen. Aaachterhóókers en limbo’s, want de vrienden van Marieke uit het zuidelijke Kerkrade kwamen ook! Om vijf uur ’s middags begon het grote feest, want toen kwamen paps, mams, Willie en Brigitte aan op Wien Mitte. Vanaf die dag was het opeens erg mooi weer (Ze hebben vast een paar zonnestralen uit Nederland meegenomen) en vrolijk liepen wij met onze lentekleren aan naar Sissi huis numéro 2 in Wenen. De Dinxpers hadden namelijk een appartementje met z’n vieren gehuurd. En wat voor één. Balkonnetje met ochtendzon, grote slaapkamer met nog groter bed, twee televisies en zelfs het Weens porselein ontbrak niet. Na papa’s grootste fout ever (hij had in maart een zeer zeldzaam boekje van Pink Floyd NIET gekocht!) kon hij het niet laten om 10 minuten na ons weerzien al te vragen of ik heel toevallig misschien een beetje nog naar die ene boekhandel in Wenen was geweest. ‘Je weet wel, met dat boekje die er toen lag en die ik niet gekocht had, maar die ik uiteindelijk nergens anders meer heb gevonden :S ’. Natuurlijk kon ik het niet laten om te zeggen dat ik er inderdaad wel was geweest, maar nee ‘ik heb hem echt niet meer gezien. Ben nog wel wezen vragen maar ze dachten dat ie ook niet meer binnen zou komen’. OEI! Pa in de stress (en hij had nog wel vakantie...) Zijn plannen voor de komende drie dagen waren gemaakt hoor: op zoek naar het boek! Haha! Uiteraard was ik er heus wel geweest en had ik het boekje ook heus wel gekocht. (samen met chocolaatjes voor Willie en Brigitte en een paar groene kopjes voor ma, voor in de serre. Want bruine kopjes in een groene serre: dat kan écht niet he!!!) Dus een uurtje later was pa weer helemaal relaxed. Ghehehe...

Even later stond ik alweer op het vliegveld, want toen kwam Wendy aan! Na ons leuke weerzien hadden we een gezellige treinreis terug naar het Sissihuis, inclusief lieve en leuke kadootjes van Wendy en Dina (dank jullie wel, Moby staat nu aan hoor! Hihi!)
En toen kwam het verjaardagscadeautje. Wendy was op 13 april jarig geweest en als cadeautje had ik een chocoladepakketje voor haar gecreëerd. Met als gevolg dat Wendy in deze drie dagen met chocoladedouchegel heeft gedoucht, heeeeeerlijke originele (jaja!), in 1840 door Franz Sacher bedachte Sachertorte heeft gegeten, vanaf nu alleen maar naar chocolademuziek luistert en chocolade oorbellen in heeft en het hoogtepunt: een ware chocoladefondue, bestaande uit een pan vol met gesmolten chocolade, waar Chau, Niels, Guy, Marieke (de limbo’s), Wendy en ik (aachterhóókers waren duidelijk in de minderheid) met meloen, bananen, druiven, koekjes, peren en aardbeien in gingen dippen. Je bent in Wenen of je bent het niet! Hmmmm! ;)

Donderdag stond in het teken van WWWZ. (wij-willen-wenen-zien). Van Willie moest ik drie dagen lang met parapluutje hoog in de lucht stekend, a la de Japanse toerist, gaan rondhuppelen om de aachterhóókers Wenen te laten zien. Dit heb ik dan ook met alle liefde gedaan. Alleen ontbrak ‘helaas’ het parapluutje (He wat jammer nou). Dan maar zonder parapluutje. Bovendien; het regende toch niet (hihi!).
Na alle ‘aaaahs’ en ‘ooooohsss’ die uit de kelen van deze achterhoekers kwam bij het zien van de mooie gebouwen in Wenen was het tijd om te zonnebaden in het park en op terrasjes. Twee rode kale koppen verder (van wie zouden deze toch zijn?) werd het tijd voor een broodje en toen moest ik naar college Dramaturgie. Wendy had een verrassing; ze ging gezellig mee! Zij het niet dat ze de hele les heeft zitten tekenen (of het nou kwam door het hoge saaiheidsgehalte of door het Weens-Duits: ik weet het nog steeds niet! Hihi!) ;) Om 18:00 stonden we in ieder geval weer buiten en even later gingen we lekker ‘door Guy gebakte’ pannenkoeken eten! (dit keer zonder chocolade...)
’s Avonds met Wendy en de limbo’s naar de Praterkermis geweest. Als grote kermisliefhebber heb ik zeer zorgvuldig hun portemonnees, telefoons, hoedjes en andere dingen bewaakt terwijl zij van de ene naar de andere achtbaan renden. Kijken is ook heus leuk, hihi! Maar toen ik de zweefmolen zag (waar je niet alleen rondzweeft, maar ook nog eens 30 meter de lucht ingaat) begon het bij mij toch een beetje te kriebelen. Zal ik dan toch een keer antimietje worden en wél in de achtbaan springen? (Na het schrijven van deze zin nam ik een slok thee, verslikte ik me, en begon ik wild thee spugend keihard te hoesten. Zal dit stiekem onbewust het antwoord zijn? ;) )
In ieder geval waren de avonturen op de kermis redelijk snel voorbij (dat krijg je als je met studenten naar een überdure kermis gaat) en gingen we onze angsten wegdrinken bij Ilano: een cocktailbar. Over de barman aldaar zeg ik verder maar gewoon niks. ;)

Vrijdag hadden Wen en ik de Sachertorte als ontbijt. Na dit mega geniet moment zijn we de metro ingesprongen om pa, ma, Willie en Brigitte bij Schönbrunn te ontmoeten. Toen we er bijna waren, wilde ik nog even snel een foto van Wen in de metro maken. Ik pak mijn fototoestel, maar sjit hij is weg! Paniek, paniek, paniek! Nee hè, heb hem bij Hotel Sacher laten liggen! Gauw het hotel opbellen en snel weer terug. Gelukkig hadden ze hem daar nog liggen! Een ‘yeah’ foto later stonden we op de trap van onze villa in Schönbrunn, te kijken naar een ‘klein’ tuintje om een paar kilometer verderop de Dinxpersen op bankjes te zien liggen. Wat een weer. Wat een tuin. Wat een villa. Wat een gezelligheid!

Nadat de rode kale koppen nu bijna donkerrood werden (weer eens wat anders dan blauw), werd het tijd voor knödels. Samen met de Limbo’s gingen we bij Einstein op bezoek en uiteindelijk had alleen Wen een knödel! De rest ging ofwel toch maar voor de Wienerschnitzlers, ofwel toch maar voor iets waar geen vlees in zat. En toen begon het chocoladefestijn waarnaar we een heuze tequilla party met Oostenrijkse pubers hadden. Om half vier lagen we in bed om 6,5 uurtjes later wakker gemaakt te worden met de geur van brood en honing. Onee, het is de deurbel. Koekiemonster, cq Chocoladefan Chau maakte snel iedereen wakker want het was tijd voor ontbijt; persoonlijk bereid, gekocht en meegebracht door pa, ma, Willie en Brigitte. Ondanks een zware tequillalucht, restjes Döner Dürum (worum?) en bruine vloer was het ontbijt toch een klein succesje en bovendien moesten de Dinxpersen anyway zo laat/vroeg bij ons zijn, want het Sissihuis werd als opslagplek gebruikt voor hun bagage.

En toen kwam het groooote moment, waar Niké al zoooo lang op had gewacht. Tateretaaaa... We gingen naar het Sissimuseum!!! Nu weet ik het zeker: Sissi Rules! (nouja, Sissi uit de film dan... In het echt schijnt ze nogal een bitchie te zijn geweest, maar dat terzijde.)
Om vitamientjes te plukken, gingen Wendy en ik vervolgens Karottensaft drinken (poe, wat zien wij nu goed!) en de Limbo’s uitzwaaien. Dag Chau, Niels en Guy: het was supergezellig!
Een paar uurtjes later zaten wij aan ons laatste avondmaal: Pizza. Als toetje stond ons een verrassing te wachten. Wat was namelijk het geval? Toen wij (de aachterhóókers) terug in het Sissi huis kwamen om daar te wachten voor het vertrek, had Chau twee kleine Sachertortjes voor Marieke en mij gekocht. Zo lief! Heb het gedeeld met de Dinxpersen en één limbo en nu heeft toch iedereen op de valreep nog kunnen genieten van een mini sachertortje! Een onweersbui verder (fjieeuw, gelukkig nu en niet terwijl de Dinxpersen ín het vliegtuig zaten) was het alweer tijd om te gaan. Dag pa en ma, Dag Wendy, Dag Willie en Brigitte! Het waren 3 hele leuke dagen! Bedankt!

Liefs en de groeten van Niké